قورباغه درختی مدیترانه‌ای

Amphibia → Anura → Hylidae → Hyla → Hyla meridionalis

Granögia zeneize

قورباغه درختی مدیترانه‌ای ( Hyla meridionalis ) دوزیستی کوچک از راسته بی‌دمان است که به‌راحتی با رنگ سبز روشن و یکنواخت خود، که از سبز روشن تا سبز زمردی متغیر است، قابل شناسایی می‌باشد.

یکی از ویژگی‌های اصلی تمایز آن با قورباغه درختی ایتالیایی ( Hyla intermedia )، نبود نوار جانبی تیره و مشخص در پهلوها است.

بزرگسالان بدنی باریک، اندام‌هایی بلند و انگشتانی با دیسک‌های چسبنده دارند که حرکت در میان پوشش گیاهی را آسان می‌کند.

نرها معمولاً به طول ۳ تا ۳.۵ سانتی‌متر می‌رسند، در حالی که ماده‌ها کمی بزرگ‌تر بوده و تا ۴ سانتی‌متر رشد می‌کنند.

در فصل تولیدمثل، دودیسی جنسی در نرها با کیسه صوتی بزرگ و تیره‌رنگ و وجود پدهای جفت‌گیری روی شست‌ها آشکار است، در حالی که ماده‌ها با اندازه کمی بزرگ‌تر و نبود کیسه صوتی برجسته قابل تشخیص‌اند.

نوزادان (تادپل‌ها) در زمان خروج از تخم به رنگ سبز-قهوه‌ای و حدود ۵ تا ۶ میلی‌متر طول دارند و با گذر زمان بدنی باریک و سازگار با زندگی آبزی پیدا می‌کنند.

در غرب لیگوریا، قورباغه درختی مدیترانه‌ای ( Hyla meridionalis ) عمدتاً در مناطق ساحلی و تپه‌ای، از سطح دریا تا ارتفاع حدود ۷۰۰ متر یافت می‌شود.

پراکندگی آن اغلب پراکنده و محدود به مناطق معتدل‌تر ریویرا دی پونته است، جایی که جمعیت‌های کوچکی در برخی دره‌های ساحلی باقی مانده‌اند.

گسترش و فراوانی جمعیت‌های این گونه به دسترسی به زیستگاه‌های مناسب بستگی دارد که امروزه به‌شدت توسط شهرسازی و تغییر کاربری اراضی تهدید می‌شوند.

این گونه محیط‌های مرطوب را ترجیح می‌دهد که با وجود موارد زیر مشخص می‌شوند:

• تالاب‌های ساحلی و آبگیرهای موقت
• زمین‌های کشاورزی سنتی با تجمع آب
• باغ‌ها و پارک‌های شهری با پوشش گیاهی آبزی
• نیزارها و پوشش گیاهی حاشیه رودخانه‌ها
• بوته‌زارهای مدیترانه‌ای نزدیک تالاب‌ها

قورباغه درختی مدیترانه‌ای ( Hyla meridionalis ) سازگاری قابل توجهی نشان می‌دهد و حتی در مناطق تغییر یافته توسط انسان نیز حضور می‌یابد، به شرطی که منابع آبی و پوشش گیاهی مناسب وجود داشته باشد.

قورباغه درختی مدیترانه‌ای ( Hyla meridionalis ) عمدتاً در ساعات گرگ‌ومیش و شب فعال است و از خنکی هوا برای فعالیت‌های خود بهره می‌برد.

دوره کم‌تحرکی زمستانی آن معمولاً کوتاه‌تر از سایر دوزیستان محلی است که این امر به لطف اقلیم معتدل مناطق ساحلی میسر می‌شود.

فصل تولیدمثل از مارس تا ژوئن ادامه دارد، زمانی که نرها با صداهای ملودیک و نرم‌تر از قورباغه درختی ایتالیایی ( Hyla intermedia )، ماده‌ها را به محل تخم‌گذاری جذب می‌کنند.

تولیدمثل در آب‌های آرام یا با جریان کند و غنی از پوشش گیاهی غوطه‌ور انجام می‌شود، جایی که ماده‌ها بین ۱۵۰ تا ۸۰۰ تخم را در خوشه‌های کوچک به گیاهان می‌چسبانند.

دگرگونی (متامورفوز) بسته به دما و دسترسی به غذا، طی حدود ۲ تا ۳ ماه کامل می‌شود.

رژیم غذایی بسته به مرحله رشد متفاوت است:

• بزرگسالان: عمدتاً حشرات پرنده کوچک (مانند دوبالان)، عنکبوت‌ها و سایر بی‌مهرگان کوچک زمینی
• نوزادان (تادپل‌ها): جلبک‌های میکروسکوپی، مواد آلی تجزیه‌شده و بی‌مهرگان کوچک آبزی

این عادات غذایی به کنترل جمعیت حشرات در زیستگاه قورباغه کمک می‌کند.

اصلی‌ترین تهدیدها برای قورباغه درختی مدیترانه‌ای ( Hyla meridionalis ) در غرب لیگوریا عبارتند از:

• تخریب و تکه‌تکه شدن زیستگاه‌های تالابی، به‌ویژه محل‌های تولیدمثل
• افزایش شهرسازی ساحلی و از دست رفتن مناطق طبیعی
• استفاده از آفت‌کش‌ها و کودهای شیمیایی در کشاورزی که منابع آبی را آلوده می‌کنند
• ورود گونه‌های غیر بومی مانند ماهی‌های شکارچی و خرچنگ‌های آب شیرین
• آلودگی و تغییر در رژیم جریان آب
• بیماری‌های قارچی نوظهور که دوزیستان را تحت تاثیر قرار می‌دهند

تکه‌تکه شدن زیستگاه‌ها حرکت افراد بین محل‌های تولیدمثل را دشوار کرده و بقای جمعیت‌های منزوی را تهدید می‌کند.

قورباغه درختی مدیترانه‌ای ( Hyla meridionalis ) به دلیل تحمل بیشتر نسبت به محیط‌های نیمه‌انسانی‌شده در مقایسه با سایر دوزیستان متمایز است و حتی از مخازن، چشمه‌ها و آبگیرهای مصنوعی موقت نیز بهره می‌برد.

صدای آن از ملودیک‌ترین صداهای خزندگان و دوزیستان اروپا به شمار می‌رود.

این گونه به‌خوبی با شرایط اقلیمی بوته‌زارهای مدیترانه‌ای سازگار می‌شود و حتی قادر است در آب‌هایی با شوری اندک نیز تولیدمثل کند.

در غرب لیگوریا، این گونه به‌طور مستمر توسط نهادهای علمی و انجمن‌های محیط‌زیستی پایش می‌شود تا وضعیت سلامت و خطر کاهش جمعیت آن بررسی گردد و به عنوان شاخصی کلیدی برای کیفیت اکوسیستم‌های ساحلی و حضور عناصر طبیعی حتی در مناطق به‌شدت شهری‌شده شناخته می‌شود.

حفاظت از این گونه مستلزم حفاظت جدی از تالاب‌های باقی‌مانده و زمین‌های کشاورزی سنتی است که به عنوان راهروهای اکولوژیکی بین جمعیت‌ها عمل می‌کنند.