Hyla intermedia
Amphibia → Anura → Hylidae → Hyla → Hyla intermedia
Rana verda, Granögia
Ο Ιταλικός Δενδροβάτραχος ( Hyla intermedia ) είναι ένα μικρό ανασόν αμφίβιο που γενικά χαρακτηρίζεται από έντονο πράσινο χρώμα, αν και αυτό μπορεί να ποικίλλει από ανοιχτό πράσινο έως πιο σκούρες αποχρώσεις, μερικές φορές με ελαφρές κιτρινωπές ή καστανές τόνους.
Το σώμα είναι λεπτό, με λεία επιδερμίδα και καλά ανεπτυγμένη μεμβράνη στα πίσω άκρα, χαρακτηριστικό των δενδρόβιων ειδών.
Τα ενήλικα παρουσιάζουν έντονο φυλετικό διμορφισμό: τα αρσενικά συνήθως φτάνουν σε μέγεθος μεταξύ 3 και 4 cm, ενώ τα θηλυκά είναι ελαφρώς μεγαλύτερα, φτάνοντας έως και τα 4,5 cm.
Κατά την αναπαραγωγική περίοδο, τα αρσενικά αναπτύσσουν εμφανή καστανόχρωμο φωνητικό σάκο και γαμήλια μαξιλαράκια στους αντίχειρες.
Τα θηλυκά ξεχωρίζουν για το μεγαλύτερο μέγεθος και την απουσία ανεπτυγμένου φωνητικού σάκου.
Οι γυρίνοι, κατά την εκκόλαψη, έχουν μήκος περίπου 5–6 mm και είναι πρασινωπό-καφέ με χρυσαφένιες κηλίδες.
Στη δυτική Λιγουρία, ο Ιταλικός Δενδροβάτραχος ( Hyla intermedia ) παρουσιάζει αρκετά κατακερματισμένη εξάπλωση, που εκτείνεται από το επίπεδο της θάλασσας έως περίπου τα 1.000 m υψόμετρο.
Το είδος απαντά στις κύριες κοιλάδες – όπως η Valle Arroscia, η Valle del Lerrone και η Valle Impero – καθώς και σε ορισμένες παράκτιες περιοχές όπου διατηρούνται υγρότοποι, συμπεριλαμβανομένων και δευτερογενών.
Ο κατακερματισμός σχετίζεται κυρίως με την απώλεια και υποβάθμιση κατάλληλων οικοτόπων λόγω αστικοποίησης και τροποποίησης του τοπίου.
Ο Ιταλικός Δενδροβάτραχος ( Hyla intermedia ) προτιμά υγρούς οικοτόπους με άφθονη δενδρώδη ή θαμνώδη βλάστηση.
Είναι χαρακτηριστικός των καλαμιώνων, όχθεων ποταμών, λιμνών, μικρών λιμνών, καναλιών, καθώς και παραδοσιακών αγροτικών εκτάσεων με φράχτες, λαχανόκηπους, οπωρώνες, αστικά πάρκα και κήπους, εφόσον υπάρχει στάσιμο ή αργά ρέον νερό τουλάχιστον κατά την περίοδο αναπαραγωγής.
Η παρουσία θάμνων και δέντρων είναι απαραίτητη, καθώς το είδος περνά μεγάλο μέρος του χρόνου σε βλαστούς και υπερυψωμένα φύλλα.
Η δραστηριότητα του Ιταλικού Δενδροβάτραχου ( Hyla intermedia ) είναι κυρίως νυκτόβια και λυκόφως.
Η περίοδος δραστηριότητας εκτείνεται συνήθως από τις αρχές Μαρτίου έως τον Οκτώβριο, με μια παρατεταμένη φάση χειμερίας νάρκης, γενικά από τον Νοέμβριο έως τον Μάρτιο, που διαφέρει ανάλογα με το υψόμετρο και το κλίμα.
Η αναπαραγωγική περίοδος ξεκινά μεταξύ Μαρτίου και Απριλίου και μπορεί να συνεχιστεί έως τις αρχές του καλοκαιριού.
Τα αρσενικά είναι γνωστά για τα δυνατά και επαναλαμβανόμενα καλέσματά τους, που ακούγονται καθαρά σε απόσταση δεκάδων μέτρων, τα οποία παράγονται για να προσελκύσουν τα θηλυκά σε θέσεις ωοτοκίας, που αποτελούνται από στάσιμα ή αργά ρέοντα νερά πλούσια σε υδρόβια βλάστηση.
Η αναπαραγωγή γίνεται με την απόθεση 200–1.000 αυγών σε μικρές ομάδες προσκολλημένες σε βυθισμένη βλάστηση.
Ο προνυμφικός κύκλος διαρκεί συνήθως 2–3 μήνες, μετά τον οποίο πραγματοποιείται η μεταμόρφωση.
Η διατροφή του Ιταλικού Δενδροβάτραχου ( Hyla intermedia ) διαφέρει ανάλογα με το στάδιο ανάπτυξης.
Τα ενήλικα είναι κυρίως εντομοφάγα, θηρεύοντας διάφορα μικρά ασπόνδυλα όπως:
Οι γυρίνοι τρέφονται κυρίως με άλγη και οργανικά υπολείμματα που βρίσκονται στο νερό.
Οι κύριες απειλές για την επιβίωση του Ιταλικού Δενδροβάτραχου ( Hyla intermedia ) στη δυτική Λιγουρία σχετίζονται με:
Ο Ιταλικός Δενδροβάτραχος ( Hyla intermedia ) είναι γνωστός για την ικανότητά του να αλλάζει χρώμα ανάλογα με τη θερμοκρασία, την υγρασία και τη φυσιολογική του κατάσταση, μεταβαίνοντας από έντονο πράσινο σε πιο θαμπές ή κιτρινωπές αποχρώσεις.
Τα δάχτυλα διαθέτουν κολλητικούς δίσκους που επιτρέπουν ευέλικτη αναρρίχηση σε κλαδιά, φύλλα και καλάμια.
Η ένταση και η δύναμη των καλεσμάτων που εκπέμπουν τα αρσενικά τις ανοιξιάτικες νύχτες τον καθιστούν έναν από τους πιο δυνατούς φωνητικά αμφίβιους της Ευρώπης σε σχέση με το μέγεθός του.
Το είδος θεωρείται εξαιρετικός δείκτης της περιβαλλοντικής ποιότητας των υγροτοπικών οικοσυστημάτων.
Στη δυτική Λιγουρία παρακολουθείται από επιστημονικούς φορείς και φυσιολατρικούς συλλόγους, που καταγράφουν τις δημογραφικές τάσεις και την ακεραιότητα των εναπομεινάντων πληθυσμών, θεωρώντας το βασικό στοιχείο για την οικολογική συνδεσιμότητα της περιοχής.
